Mało wełniany post

Tydzień minął błyskawicznie, zaczęłam czapkę ale robię po kilka rzędów bo walczę ze swetrem dla PM, który porzuciłam w trakcie dziergania na rzecz mojego swetra udokumentowanego w poprzednim wpisie. 

A wspominając ten mój sweter bardzo dziękuję za wszelkie komentarze pełne ciepłych słów - bardzo mi miło się je czytało i przypuszczam, że posłużą niejednokrotnie jako forma terapii w chwilach zwątpienia :)

Czapki pokazuję tyle ile jest bo sweter PM już kilka razy tu widniał, a że wzór cały czas ten sam tylko na wielkości przybywa to lepiej coś w kolorze pokazać. Z rzeczy dziewiarskich to muszę jeszcze na szybko zrobić kocyk dla niemowlaka, kupiłam bawełnę (no dla siebie też kupiłam tą ciemniejszą) oby wyszło jakoś sensownie bo nigdy nie robiłam takich rzeczy. 

Pisałam ostatnio, że zabrałam się za malowanie pomieszczeń w domu, udało mi się odświeżyć pokój dzienny, cały wystój jest pod stare meble po babci, wszystko niby współgrało jedynie sofa wyraźnie odstawała, nawet Pronto nie pomogło :)

Sofa jest równie stara jak meble po babci, z początku poprzedniego wieku, to już jej trzecie wcielenie, tym razem zamarzyło mi się by obić ją lnem. Znalazłam odpowiedni materiał i już byłam skłonna pomysł realizować jednak powstrzymał mnie widok obszarpanych boków sofy. Tak sobie pomyślałam, że przecież kot i tak ma w nosie, że nowy materiał na obicie sofy kosztuje tyle co nowa kanapa, więc na razie odpuszczę kupno ale sofa nie może zostać w takim stanie.

 Kiedyś kupiłam dość spory kawał materiału w odzieży używanej, z myślą o poszewkach na poduszki ale po całkiem bogatej serii poszewek zbyt śliskich (opinia PM) materiał leżał na "coś tam".

Materiału było trochę za mało i naprawdę musiałam się nagimnastykować by to jakoś ogarnąć, więc było sztukowanie, doszywanie innych kawałków materiału w niewidocznych miejscach, czyli partyzantka.

Kanapę pomógł mi obić syn, jednak w takich pracach potrzebna jest dodatkowa para rąk ale to obicie było niczym w porównaniu z gimnastyką jaką zafundowałam sobie przy obszywaniu frontowych dekorów a do tego guziko-gwoździ by je jakoś umocować.

 Zszywałam resztki materiału by było czym obszyć te drobne panele, niestety nie dość, że wzór w paski to jeszcze opary tkaniny więc muszę być zadowolona z tego co mam.

Ogólnie jestem zadowolona bo kanapa pasuje do pomieszczenia, jest czysta, nie wiszą smętne strzępy kociej interwencji. Jedynie co mnie złości to brak  dopasowania pasów siedzenia i oparcia,zgodnie ze sztuka powinny się zgadzać na siedzeniu i oparciu.

 Niestety nijak się nie dało tego obejść ale obicie za 40 zł i dwa dni pracy to i tak nie jest źle  a przynajmniej na jakiś czas będzie całkiem przyzwoicie wyglądać.

Na razie kot kanapy nie zauważa -  ciekawe jak długo, pewnie musi mu spowszednieć i kto wie kiedy znajdę pierwsze oznaki ponownego zainteresowania.

Pozdrawiam Was niedzielnie z myślą o remoncie przedpokoju.

Prawie ideał

Okazuje się, że jednak plany należy robić ostrożnie lub ich nie robić. Miałam zamiar robić remont w domu ale wyszło jak zawsze czyli udało mi się pomalować jeden pokój, nawał pracy zawodowej udaremnił moją chęć uczynienia wnętrz czystych i świeżych. Nie narzekam bo jak nie teraz to za chwilę pomaluję ale to wszystko spowodowało przerwę w "nadawaniu" na blogu. Za to po dwóch tygodniach milczenia mogę zaprezentować mój całkowicie własny sweter - no dobrze zamek jest ze sklepu :)

 Zdjęć sporo ale też jest o czym pisać bo jak wiecie włóczka moja począwszy od wymieszania na drumku, doboru kolorów i składu oraz przędzenia (typowa 3- nitka).

zabezpieczone miejsce cięcia 

Projekt swetra mój, w oparciu o wzory z posiadanych książek i internetu, karczek rozpisany też wg mojego pomysłu (podczas dziergania wprowadziłam dodatkową linię wzoru) ale reszta zgadza się z pierwotnym projektem. Następna zmiana to środkowy pasek wzoru delikatnie zanika by za chwilę się znowu wybielić i przejść w kolor. Wykończenie pod kołnierz lub półgolf kształtowanie za pomocą rzędów skróconych.

wzór 1:1 wydrukowany na drukarce wielkoformatowej

Nie mogłam się zdecydować czy mają być guziki czy zamek ale ostatecznie stanęło na zamku, bo wprowadzanie plisy przy tak bogatym wzornictwie mogłoby zaszkodzić. 

 Sam proces cięcia ma w sobie jakąś nutkę ucisku w sercu, strach w oczach ale przy dobrze zabezpieczonych brzegach nie powinno być niespodzianek.

Zamek wszywałam maszynowo bo to jednak zamek i cięta  dzianina podlega innym naprężeniom niż pojedynczo zapinane guziki.

nowe zastosowanie dla klipsów biurowych 

Po przyszyciu zamka co nie obyło się bez problemów bo ząbki maszyny nie specjalnie chciały przesuwać dzianinę ręcznie wykończyłam lewą stronę wszywając ozdobny ryps. Taka taśma rypsowa nie dość, że maskuje  cięty brzeg to jeszcze go zabezpiecza, nitki cięcia ukryte pod nią nie są narażone na zaciąganie.

Oczka nabrałam dokładnie wg przepisu z książki A. Starmore pod dzianinę typu Fair Isle,  muszę przyznać, że strasznie się martwiłam podczas dziergania bo ściągacz wywijał się do góry. Po praniu brzeg wygląda bardzo dobrze, lepiej niż kończone tradycyjnie rękawy bo szarości jest ociupinkę więcej tak jakby w lewych oczkach co daje wrażenie solidności wykończenia.

Robiąc zdjęcia reklamowe w namiocie bezcieniowym nie mogłam się powstrzymać by nie zrobić zdjęcia mojemu swetrowi bo kolory trudno opisać. Nie wiem co widać na waszych monitorach ale zdjęcie pod spodem ukazuje prawdziwą kolorystykę. 

 Sweter ma kołnierzyk bo przy tak ciepłej dzianinie typowe wykończenie swetra z okrągłym karczkiem zupełnie mi nie odpowiada, mam taki zrobiony wg wzoru z Drops'a, ciągle mam wrażenie, że mi wieje po karku, dlatego mój sweter ma podniesiony tył i dorobiony kołnierz, który może służyć za półgolf .

A skoro mi się w nim wszystko podoba to dlaczego "prawie ideał"  -  BO NIE MA KIESZENI, to jedyny mankament ale na prosto mi się nie podobały, powinny być po skosie ale na razie nie wiem jak ten problem rozwiązać w takiej dzianinie. Może za jakiś czas znowu napadnie mnie chęć posiadania swetra we wzory wrabiane i wtedy się zmierzę z tym problemem.

 Włóczki zostało dokładnie tyle ile widać na zdjęciu, ale w trakcie doprzędłam motek ciemnej szarości i bieli, jasno szary wyrobiony całkowicie.
Sweter z zamkiem waży 544 g ale podwójny i ma golfik, druty na ściągaczu 2, 75 a reszta na 3.

Kilka zdjęć swetra na mnie by jednak było jasne, że pasuje i nadaje się do chodzenia, zdjęcia na szybko zrobione przez przymuszonego PM.

 Jak widać karczek z tyłu wyraźnie wyższy ale jak już pisałam taki był zamiar niestety wzoru się nie dało w to wprowadzić bo rytm rzędów zaburzają rzędy skrócone.

 Rękawy dość wąskie ale sweter będzie noszony zimą pod płaszczem i kurtką a oba okrycia mają wąskie rękawy. Lubię szersze rękawy w swetrach bo przy wąskich dzianina cierpi pod pachami ale takie mi się nie zmieszczą w zimowych płaszczach.

Plączący się kot pod nogami też załapał się na uwiecznienie, właściwie to raczej zazdrosny o brak uwagi.

Pozdrawiam Was wiosennie z nadzieją na co tygodniowe wpisy :)

Mieszańce

Jeszcze przed świętami namieszałam runo pod czapkę, której projekt mam lat kilka, w czasie świąt i po nich przędłam te mieszańce. Powstało osiem motków po jakiejś uncji :) no chciałam po 25 g ale wszystkie są ponad i oscylują pomiędzy 26 a 28 g. 

Na czapkę użyję siedmiu z nich bo jasno żółty to resztka Bfl z mojego swetra, zresztą widać od razu, że to inne runo bo ma blask. Niestety moje mieszańce to w głównej mierze merynos bo to jedyne runo oferowane w tak bogatej gamie kolorystycznej. Jak chcemy uzyskać kolor z "podtekstem" to nie możemy go wymieszać z dwóch lub trzech barw on musi mieć sporo "niuansów".

 Moja kolorystyka odbiega od oryginału ale nie spodziewałam się tego, że zaraz osiągnę taką biegłość w mieszaniu, że kolory będą idealnie się pokrywały. Inna sprawa, że musiałam trochę improwizować bo po prostu nie miałam wszystkich potrzebnych "niuansów".

Na zdjęciu poniżej motki, z których czapka jest robiona w oryginale, jak to w przypadku monitorów, aparatów i innych urządzeń oddających kolor różnice są i będą, na stronie producenta też to wygląda inaczej -  mogłabym próbować to powtórzyć gdybym te motki miała w oryginale tylko wtedy po co mieszać :)

zdjęcie z blogu Lavendelblau 

Na razie cieszę się z możliwości jakie daje mieszanie kolorów bo to zupełnie różne kolory niż te, które powstają z samego farbowania. Widać to po motku Bfl, który był w samej farbie, runo było mieszane bo do naturalnej bieli było dodane jakieś 20 %  Bfl oatmeal  więc dwa składniki + farba, a to jednak mało w porównaniu z mieszaniem sześciu lub większej ilości kolorowych run.

 Sam proces mieszania jest dość mozolny, długotrwały, by uzyskać w miarę równomierne wybarwienie trzeba te włókna wymieszać bardzo dokładnie tak by nie było pasm koloru tylko równomiernie rozłożone koło siebie pojedyncze włosy we wszystkich kolorach - co się udaje w mniejszym lub większym stopniu.

 Z dzianiny - jedyna ukończona rzecz to skarpety dla syna, oczywiście z resztek, może nie tak ekstremalnie jak te poprzednie ale resztek dość sporo mi jeszcze pozostało i prawdopodobnie w dalszym ciągu będą się tu ukazywać takie "perełki".

Skarpety powstały z resztek Bfl w kolorze naturalnego brązu, resztek mieszanki wszelkich run z rasy Bfl, zielony to również Bfl tylko farbowany, pomarańcz to Corriedale a te cieniowane brązy to runo Eider farbowane naturalnie w łupinach orzecha włoskiego.

Kolorystyka limonkowo-mandarynkowa nie przeraziła mojego syna i skarpety już są używanie. Ciekawe jak to upodobania kolorystyczne się zmieniają pod wpływem komfortu ubioru :)

Już trochę za późno ale zrobiłam sobie kilka słoików dżemu pomarańczowego, jest wyjątkowo dobry w mazurku z suszonymi morelami, migdałami i białą czekoladą. 

 Nie wiem czy za tydzień post się ukarze bo mam w planach wielkie malowanie w domu ale sweter już praktycznie na ukończeniu więc może się uda.

Pozdrawiam prawie wiosennie.